İlk öğretmenliğe başladığım eski Biga-İ.H.Okulu öğrencilerinin oluşturduğu guruba eksik olmasın okul müdürü M.Koroz bey beni de ilave etmiş. Beyin cerrahı oğlum vasıtasıyla gıyaben tanıdığım guruptan Biga İ.H. Okulu'nun eski öğrencilerinden İstanbul'un başarılı beyin cerrahı Prof. Dr. Saffet Tüzgen beyin ilgimi çeken paylaşımını, ben de siz okurlarımla paylaşmak istedim. Doktor beyin paylaşımını, sunmadan önce benimde bu konuda yakinen şahit olduğum bir olayı siz okurlarımın bilgilerine arzetmek istedim.

Henüz daha ülkemizde Erasmus projelerinin başlamadığı yıllarda Almanya-İngolstadt Üniversitesi öğretim üyesi ve aynı zamanda İngolstadt Belediye Kültür Dairesi Başk. Doç. Dr. Sayın Kemal Çobanaoğlu'nun destekleriyle 1985 yılında, idaresinde bulunduğum Manisa Lisesi ile İngolstadt Apian-Gymnasium Lisesi Müdürü meslektaşım F.Riederer ile okullarımızı kardeş okul yapmıştık. Her iki okulun öğretmen ve öğrenci grubu, münavebeli olarak her sene ziyaretlerimizi karşılıklı olarak gerçekleştiriyorduk. Bu ilişkiler sonucu şehrin belediye başkanlarını da gıyaplarında götürdüğümüz mesajlarla tanıştırdık. Daha sonra şehirler de "Kardeş şehir" oldu. Manisa Belediye Başkanı Sayın Zafer Ünal ve İngolstadt Belediye Başkanı Sayın Peter Şchenell zamanında imzalanan kardeş şehir ilişkileri bugün de devam etmesine rağmen, maalesef şahsım, 1998 yılında Manisa Lisesi'den ayrıldıktan sonra iki kardeş okul ilişkileri sona erdi. Bu ziyaretler sonucu karşılıklı kültürel ilişkilerin yanında Manisa Belediyesi Manisa'da büyük bir bulvara "İngolstad Caddesi" ismini verdi. İngolstadt Belediyesi de İngolstadt'da bir caddeye "MANİSA STRASSE" ismini verdi. Aynı caddede bir de cami yeri vererek bu yere de "Kocatepe Camii" adında muhteşem bir cami yapıldı. Daha sonra bu ilişkiler iki şehrin sanayi odaları tarafından ticari ilişkilerle devam ettiğini biliyorum. Bu ilişikler sonucu okulumuza da hibe olarak komple fizik ve biyoloji laboratuar araç ve gereçleri verilmişti.

Yazıma bu uzun girişle başlamam sizin zamanınızı almak değil, 13 sene içerisinde kardeş okul idareci ve öğretmenleriyle, İngolstadt Belediyesi görevlileri arasında yakın arkadaşlıktan öte, 35 yıldır aramızda kuvvetli bir dostluk oluştu. Bu dostluğun sonucu, meslektaşımın samimi olarak ifade ettiği bir itirafı size arzetmek.

Meslektaşım F.Riederer olmak üzere Çanakkale-İstanbul-Bursa gezisinden dönen misafirlerimi, dönemin Manisa Valisi Sayın Rafet Üçelli beye götürdüm. Valimiz gerekli ikramını yaptıktan sonra başta okul müdürü Frans Riederer olmak üzere öğrencilere "Sizlere bir soru sormak istiyorum. Epey yer gezmişsiniz. Ülkemizin Beğendiğiniz ve beğenmediğiniz taraflarını açıkça ve samimiyetle cevaplarsanız memnun olurum."

Okul müdürü Franz Riederer "Sayın Valim ben ilk defa Türkiye'ye geliyorum. Ama Türkiye'ye Almanya'dan çok arkadaşım tatile gelmektedir. Onlardan dinlediğim 'Türklerin, sizlerin çok misafirsever' olduğu idi. Anlatılanlar ise bana abartılı geliyor ve inanamıyordum. Ama ne zaman meslektaşımla ve onun dostlarıyla tanıştım bu özelliğinize hayran kaldım. Bu merakımı Meslektaşım Kadir beye de sordum. Oda bana 'Bu durum, bizim insanlığımızın gereği değil, dinimizin gereğidir. İnancımıza göre misafir on rızıkla gelir birini yer, dokuzunu bırakır' deyince, bu özelliğinizin abartılı olmadığını anladım." (Nitekim bu duygularını F.Riederer okul yıllığında  da aynısını ifade etmiş.)

Öğrenciler ise "Ülkenizin insanları çok sıçak kanlı. Gittiğimiz yerlerde polis olsun başkaları olsun hemen okul müdürünün elini öpmesi çok dikkatimizi çekti. (Gezdiğimiz yerlerde rastladığımız polis ve başka tanıdık eski öğrencilerimizin benim elimi öpmesi) Ancak Dolaştığımız yerlerde yol kenarları çok pis ve tuvaletler de yeteri kadar temiz değil." Doğru söze ne denir?

Şimdi de  F.Riederer'in  kanaatiyle birebir örtüşen  Prof. Dr. Sayın Saffet Tüzgen Hocamızın Beşir Ayvazoğlu-Nuri Arlasez Röportajından  tüylerimizi ürperten alıntısı ile siz okurlarımı baş başa bırakıyorum.

Birlikte (Arnold Toynbee ile) bir gün güneyde, Antalya'ya 70-80 kilometre mesafedeki bir köye gittik. Bir kahve gördük, girdik. Nur yüzlü bir ihtiyar. İçimden geldi, çok samimi olarak gidip elini öptüm "Babacığım" dedim "çok açız, çaresine bakabilir misin?" İhtiyar, "Oğul" dedi "yeter ki, sen fukaranın olanına katlan! Nemiz varsa senindir. Yalnız Rabbim yoktan var eder. Onu bizden bekleme!". Tercüme ettim, Toynbee şaşırdı; "Hakiki bir filozof, hikmet âşıkı bir adam!" dedi. İhtiyar çok güzel yiyecekler getirdi. Bütün ısrarlarımıza rağmen para kabul etmedi, "Taa.. nerelerden bu kuş uçmaz, kervan geçmez yere geldiniz, gönlümüze ferahlık verdiniz. Bir de para mı vereceksiniz? Ne parası?" dedi. Ama ben ısrar ettim. Bunun üzerine "Bak oğul" dedi, "misafirimizsin; daha fazla ısrar edersen, paranı kabul etmek zorunda kalacağız. Neşemizi bu 'kahpe para' için kaçırmaya değerse ver!"

Artık ısrar edemezdim. Toynbee'ye söylediklerini aynen tercüme ettim.  İngiliz'in gözleri yaşardı ve şunları söyledi: "Lütfen söyleyeceklerimi aynen tercüme ediniz. Bize insanlık sahasında kelimenin en kuvvetli mânâsıyla ebedi ölçüde bir insanlık dersi verdi. Bu borcu hiçbir zaman eda edemeyeceğiz. Dünyaları ayakta tutan, her memlekette gizli kalmış bu gibi kahramanlardır. Bunların yüzü suyu hürmetine memleketler ayakta kalır. Bunlara İncil'de 'Toprağın tuzu' denilmiştir. Biz sanayileşirken büyük hatalar yaptık. Maddi servet pahasına bütün bu değerleri kaybettik. Siz de aynı tehlikeyle karşı karşıyasınız, bizden ders alın. Hayatta sizi her zaman minnet ve şükranla hatırlayacağız"


Kadir  KESKİN

kadirkeskin45@hotmail.com