Geçenlerde toplu taşımayla işe giderken(oldukça sıkış tepiş bir şekilde) yolu izliyodum klasik olarak sabahın erken saatleriydi dışarıda 2 liseli gördüm biri kız biri erkek. Muhtemelen flörtleşiyolardı bi duvarda oturmuşlar aralarında sohbet ediyodu zannımca yaşları 15 ya da 16. Ayağa kalktılar sonra birlerine doğru 1 ve ya 2 saniye kadar baktılar ama ikisi de utanıp sadece sarıldılar tam o arada da otobüs hareket etmeye başladı akıbetlerini görmedim.
20li yaşların başında olmama rağmen o an sanki orta yaşlı birisi gibi hissettim aslında bu sadece bu olaya özel değil kendimden küçükleri gördüğüm zaman yaşadığım bir duygu, ağır bir nostalji geçmiş özlemi...
Çevremdeki arkadaşlarımla da konuştuğumda bu durumu kendileri de aynı hisleri paylaştığını fark ettim. 90lar sonu ve 2000ler nesli olarak fazla hızlı yaşlandık ve tükendik bunun sorumlusu ne bilemem belki devlet belki gelişen ve değişen zaman.
Orta çağda insanların 20li 30lu yaşları görebilmesi birer mucize olarak görülürdü şimdi ise baktığımızda ülkemizin yaş ortalaması bile 75in üstünde, çılgın bi sayı. Ama nihayetinde yaş sadece sayı olarak kalıyo ruhsal durumlarda, Bugün aslında yeni bir buhran dönemi bu sefer 1920deki gibi ekonominin getirdiği değil yani bazıları için belki olabilir ama daha çok toplumun artık bireyselleşmesi...
Akıp giden zaman teknoloji sayesinde o kadar hızlı geçiyo ki tüketim o kadar fazla ve hızlı ki daha geçen sene sinemaya giderek izlediğim “ Dune Part 2” sanki yıllar önce gibi geliyor, Geçen sene dinlediğim ne geçen senesi hatta geçen 1 hafta önce dinlediğim bir müzik bile artık sanki çok uzun zaman önce çıkmış gibi hissettiriyor.
Bu hissin bir suçunu da sosyal medya olarak görüyorum şahsen, yaşıtımız kişilerin insanların neler bizden daha iyi hayatlar yaşadığını görüyoruz bu da ister istemez kendi kendimize soruyu sormamıza neden oluyor “Neden ben değilim?”. Saçma sapan motivasyoncular yüzünden hepimiz kendimizi özel olarak sanarak büyüdük, ama zamanla özel biri olmadığımız yüzümüze tokat gibi çarpınca hayal kırıklığıyla birlikle yaşlanmış gibi hissetmeye başladık. Önümüzde uzun yıllar var belki de ama biz şimdiye tıkılıp kaldık.
Yine de bu hissin zamanla geçeceğine inancım tam aslında inanmaktan başka bir seçeneğimiz de yok gibi sanki. Hayat her şeye rağmen yaşamaya değer.